ในอดีตครั้งพุทธกาลสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง เมื่อแต่งงานกัน แล้วฝ่ายภรรยาเป็นหมัน ไม่มีบุตรให้สามี ฝ่ายแม่สามีจึงคิดหาผู้หญิง ใหม่ให้ลูกชาย

 ส่วนทางภรรยากลัวว่าสามีจะหลงใหลภรรยาใหม่ จึง ตัดสินใจหาลูกหลานตนเองให้เป็นภรรยาน้อย โดยภรรยาหลวงผู้เป็น ป้าได้บอกหลานตนเองว่า

 “ถ้าตั้งครรภ์ขึ้นมาเมื่อใดให้รีบมาบอกฉัน ทันที ฉันจะหายาบำรุงครรภ์มาให้รับประทาน”

ผู้เป็นหลานก็ เชื่อใจป้าของตน พอตั้งครรภ์ประมาณ ๒ เดือนก็ไปรายงานแก่ป้าผู้เป็นภรรยาหลวง

ส่วนป้าผู้เป็นภรรยาหลวงคิดว่าหากหลานผู้เป็นภรรยาน้อยมี ลูก สามีจะลุ่มหลงหลานของตนเองแล้วจะทิ้งตนเองให้ว้าเหว่ จึงวางแผนปรุงยาพิษทำลายครรภ์ ฆ่าลูกในท้องของภรรยาน้อยให้ตาย

นางให้กินยาพิษครั้งที่ ๑ ลูกในครรภ์ของภรรยาน้อยก็ตาย

พอภรรยาน้อย ตั้งครรภ์ครั้งที่ ๒ นางก็ไม่ระแวงภรรยาหลวง ก็เชื่อใจอีก จึงไปบอก ภรรยาหลวงอีกว่าตนเองตั้งครรภ์ ภรรยาหลวงก็ปรุงยาพิษให้กินอีก ปรากฏว่าก็แท้งลูกอีก

ครั้งนี้นางเริ่มสงสัยแล้วว่า ทำไมเมื่อบอกภรรยา หลวง นางต้องแท้งบุตรทุกครั้ง ทั้งๆ ที่ร่างกายแข็งแรง ทางฝ่ายสามี ก็ไม่ระแคะระคายอะไร

ในที่สุดพอครั้งที่ ๓ นางตั้งครรภ์แล้วไม่บอกภรรยาหลวง ทางฝ่ายภรรยาหลวงไม่ได้ช่องทางที่จะผสมยาพิษเพื่อทำลายครรภ์ของนาง

จนกระทั่งนางตั้งครรภ์ใกล้จะคลอด ภรรยาหลวงจึงได้ โอกาสทำลายครรภ์ แต่ปรากฏครรภ์ไม่ตก เพราะเด็กนอนขวาง นางจึงได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัสจนสิ้นชีวิต

แต่ก่อนที่จะสิ้นชีวิต นางได้อธิษฐานขอจองเวรกับหญิงผู้เป็นภรรยาหลวงนั้น

        เมื่อนางตายไปแล้วก็ไปเกิดเป็นแมวตัวเมียในเรือนของนางนั่นเอง

ฝ่ายสามีเมื่อรู้ว่าภรรยาหลวงปรุงยาให้ภรรยาน้อยถึงแก่ความตาย จึงได้ฆ่าภรรยาหลวงตาย

เมื่อภรรยาหลวงตายจึงไปเกิดเป็นแม่ไก่ในเรือนของนาง พอแม่ไก่ตกไข่ แมวก็ไปกินเสีย ๓ ครั้ง แม่ไก่จึงผูก พยาบาทขอให้เกิดเป็นแม่เสือ

ส่วนนางแมวไปเกิดเป็นแม่เนื้อ พอแม่ เนื้อคลอดลูกออกมา แม่...็กินลูกแม่เนื้อเสียทุกครั้ง แม่เนื้อจึงผูกพยาบาท

เมื่อตายจากชาตินั้นไปเกิดเป็นยักษิณี ส่วนแม่เสือเกิดไปเป็น หญิงชาวบ้านธรรมดา เมื่อหญิงชาวบ้านนั้นคลอดลูก ยักษิณีจะปลอม ตัวมากินลูกของนางทุกครั้ง

          พอครั้งที่ ๓ หญิงคนนั้นหนีไปคลอดที่บ้านพ่อแม่ของนาง ส่วนฝ่ายยักษิณีเมื่อทราบข่าว จึงได้ตามไป ปรากฏ ว่าไปเจอหญิงคู่เวรอยู่ริมสระหน้าวัดพระเชตวันมหาวิหาร พอนางเห็นยักษิณีตามมา นางจึงอุ้มลูกวิ่งหนีเข้าไปในวัดพระเชตวันมหาวิหาร

นางนำลูกไปวางใกล้พระบาทของพระสัมมา สัมพุทธเจ้า และร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ ซึ่งพระองค์ทรง ทราบเหตุการณ์โดยตลอด จึงรับสั่งให้พระอานนท์นำนางยักษ์เข้าเฝ้า และตรัสกับนางยักษ์ว่า

“เพราะเหตุใดเจ้าทั้งสองจึงจองเวรกันเช่นนี้

เวรย่อมไม่ระงับด้วยการจองเวร

แต่ย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

ถ้าไม่ได้พบพระพุทธเจ้า

เวรของเจ้าทั้งสองก็จะดำรงอยู่ชั่วกัปป์”

 

เมื่อยักษิณี ได้ฟังพระเทศนาจบ จึงได้บรรลุโสดาบันปัตติผลเป็นโสดาบัน

พระศาสดาจึงให้หญิงคนนั้นส่งลูกให้ยักษิณี

ยักษิณีร้องไห้และบอกว่าในครั้งก่อนนางกินโดยไม่เลือก ต่อไปนางจะหากินได้อย่างไร

 

พระพุทธเจ้าจึงให้หญิงนั้นนำนางยักษ์ไปเลี้ยงอุปการะ โดยยักษิณีได้ช่วยทำนายว่าปีนี้ฝนจะตกมากให้ทำนาบนที่ดอน ปีนี้ฝนตกน้อยให้ทำนาบนที่ลุ่ม ทำให้หญิงคนนั้นได้ข้าวดีทุกปี

 

เมื่อชาวบ้านทราบข่าวจึงมาขอคำแนะนำจากยักษิณีและได้นำข้าว น้ำ และผลไม้มาให้ยักษิณีกินเป็นการตอบแทน

 

ในที่สุดทั้งหญิงคนนั้น และยักษิณีต่างก็อุปการะซึ่งกันและกันตลอดมา และเลิกจองเวรซึ่งกัน และกัน

       เราคงเคยได้ยินคนโบราณเขากล่าวกันว่าทุกปี มีหญิงคนหนึ่ง จะเอาข้าวของไปห้อยไว้ตามกิ่งไม้เพื่อให้ยักษ์ได้กิน เรื่องนี้จึงได้ จำแลงแปลงมาเป็นวันสารท เดือน ๙

 จากที่กล่าวมาทั้งหมดนี้

คือตัวพยาบาทที่เกิดขึ้นกับใจมนุษย์

แล้วแปรสภาพเป็นสัตว์ต่างๆ

เพราะตัวพยาบาทเป็นตัวร้ายกาจทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

แม้พ่อแม่ก็ทำลายได้

หากผู้ใดมีตัวนี้แล้วก็จะทำลายผลแห่งความดี

คือธรรมะ คนเหล่า นี้จะไม่มีศีล มีธรรมอยู่ในใจ

มีอย่างเดียวหวังให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ

ก็พอใจแล้ว

 

                                                 ....................พระครูปลัดวีระนนท์ วีระนันโท